Plastron Kamila Stocha

Witajcie!

Ostatnimi czasy mam naprawdę mnóstwo nauki. Żałuję bardzo, bo nie mogę się skupić na najważniejszym wydarzeniu czterolecia – rozpoczętych wczoraj Igrzyskach. Są to pierwsze, tak istotne dla mnie IO i chciałabym móc się nimi nacieszyć. Niestety, ledwo znajdę czas na obejrzenie jutrzejszego konkursu. Nie zamierzam jednak poddać się sesji, a tym bardziej przykładać się mniej do kibicowania. Liczę na to, że zawody indywidualne, jak i drużynówka sprostają naszym oczekiwaniom i będą wspominane z rozrzewnieniem przez długie lata. Zazwyczaj staram się Was nie zanudzać takimi wynurzeniami, ale musicie mi wybaczyć, to wyjątkowa okazja. Pomyślałam również, że nie na miejscu będzie opublikowanie kolejnej kartki. Z okazji Igrzysk, po prostu muszę pokazać Wam coś wyjątkowego. Co prawda zazwyczaj staram się nie uzewnętrzniać swoich sympatii i antypatii, ale raczej kiepsko mi to wychodzi. Nie zdziwicie się na pewno, gdy napiszę, że Kamil jest moim ulubionym skoczkiem. Akurat za 3 dni minie 9 lat, od kiedy zwrócił na siebie moją uwagę. Przez ten czas wiele rzeczy się zmieniło, a moja sympatia do niego tylko rosła. Dziś jestem szczęśliwym kibicem, który ma wiele powodów do dumy. Gdy rok temu Kamil został Mistrzem Świata, mogę śmiało powiedzieć – to był najpiękniejszy dzień w moim kibicowskim życiu. Wiem też, że to nie ostatnia taka chwila.

Aby w miarę możliwości ograniczyć swój esej – chciałabym pokazać Wam moją ulubioną pamiątkę ze skoków. Niemalże od dnia, gdy zdobyłam ten plastron, zdobi on moją ścianę. Nie wyobrażam sobie, żeby to mogło się kiedykolwiek zmienić. W przyszłości, pewnie będę musiała zaadaptować cały pokój na potrzeby moich bezcennych pamiątek, bo nie wyobrażam sobie zbierania ich do szuflady. :)

Serdecznie przepraszam, za zbyt długi post. To wyjątkowa okazja, dlatego też nie mogłam się powstrzymać.

Samych pozytywnych emocji Wam życzę!